در سیـنـه، نـیّـتم همه‌اش نذر تو حسین            حـالِ عـبـادتـم هـمه‌اش نـذر تو حـسین

خـرده فـروش نیستم و عـمده می‌دهـم            یکجـا محـبّـتـم هـمه‌اش نـذر تو حسین

روزِ ازل خدا گل من را که می‌سرشت            بنـوشته قـسمـتم همه‌اش نذر تو حسین

تـا زنـده‌ام بـرای شـما سیـنـه مـی‌زنـم            نیـرو و قـوّتـم هـمه‌اش نـذر تو حـسین

از لطف مـادرم همه عـمرم فـقط شده            این جمله عادتم: همه‌اش نذر تو حسین

مادر، پـدر، برادر و خواهـر، قـبـیله‌ام            این جان و ثروتم همه‌اش نذر تو حسین

فـرموده است پیـر جماران به عالمی:            ارکـان نهـضتم همه‌اش نذر تو حسین

در اوج روضه، گـاه فـقط آه می‌کـشم            این آه حـسرتـم هـمه‌اش نذر تو حسین

*************

کنج خرابه بغض گلویش گرفت و گفت:            این اوج غـربتم همه‌اش نذر تو حسین

مـویـم به یـاد زلـف تو بـابا سپـیـد شد            غرق شباهتم... همه‌اش نذر تو حسین

هر ضلع و هر وجب ز تنم درد می‌کند            دردِ مـساحـتـم هـمه‌اش نـذر تو حسین

لکنت زبان گرفته‌ام از بعدِ... بگذریم            اصلا فصاحـتم هـمه‌اش نذر تو حسین

گـفتم گـله کـنم ز تو اشکـم امـان نـداد            خوردم شکایتم، همه‌اش نذر تو حسین